Van Bicknell naar Panguitch via het Grand- Staircase Escalante nationaal monument.

23 mei, dinsdagochtend eerst even ontbijten bij het restaurant van het motel, dat was ons gister goed bevallen dus nog maar een keer. We hebben een lange maar mooie rit voor de boeg.zo'n 200 km over een tweebaans weg de scenic byway 12, Tom Tom wil ons langs andere route sturen en blijft dat stug een 30 km volhouden, telkens  moeten we een zijweg in , maar we zijn lekker eigenwijs. Het eerste deel van de route voert ons over de Bouldermoutains, die hebben we al van afstand gezien, maar nu moeten we er langs en over. Mooie omgeving veel groen en we gaan steeds hoger. Gelukkig zijn er uitkijkpunten, waar we een prachtig uitzicht hebben over het gebied waar we de laatste 2 dagen zijn geweest. Op een gegeven  moment zijn op op 9600 ft hoogte, het is daar wat kaler maar nog steeds groen ook ligt er hier en daar nog sneeuw. het gebied heet het National Dixieforest. We zien ook een paar herten langs de weg, geen foto want ja ze blijven niet poseren en stoppen kunnen we daar niet. We komen in Boulder.een klein plaatsje, daar komen vanaf de andere kant een heel stel koeien met kalfjes aanlopen, we stoppen om ze goede doorgang te geven. Ik ga intussen in het kleine winkeltje een paar batterijen kopen voor mijn andere fototoestel moet even wachten , want de winkeljuffrouw is druk in gesprek met een plaatsgenoot maar goed buiten lopen er nog steeds koeien langs ,dus ik heb geen haast. 

Na een paar km   rijden we  het Grand- Staircase Escalante National Monument in, een heel ander gebied weer, we rijden als het ware tussen de afgronden aan beide kanten weer diepe canyons en witte rotsen , dit gebied dat zich enorm uitstrekt is bekend om de vondst van dinosaurus overblijfselen en fossielen, het is nog voor een groot deel ongerept en ook nog niet onderzocht, uniek op de wereld. Er kan nog van alles liggen in de bodem..gelukkig zijn er ook weer uitkijkpunten dus we hebben de kans om veel foto's te maken. Het dorp Escalante ligt midden in het gebied, we zien een bordje restarea en komen al snel bij een picknickplaats midden in het dorp. Deze is net als ,die gister in Bicknelle waar ik over schreef ,tot stand gekomen door de Lionsclub, ook bij ons bekend. Er is een mooi toiletgebouw en overdekte  picknickbankjes  ,maar ook een paar op het gras. Er staan BBQs en er is een speeltuin voor de kinderen, ook is er een soort waterspeelplaats, dan komt er water uit de grond en uit palen. De knop werkt nu niet, er zijn overigens geen kinderen, wel komen er al snel andere mensen. Ook een stel uit New York, de man komt naar ons toe en vraagt waar we vandaan komen, dan ziet hij Kees en klompen en wil graag een foto maken. Hij maakt een foto van ons samen en een van de klompen, dus we prijken straks in een of ander fotoalbum in New York. Ze maken alleen gebruik van het toilet en vertrekken weer. nadat we een bakkie hebben gezet, overigens voor de eerste keer dat we onderweg zijn, meestal wachtten we tot we in het motel waren. We lopen nog een rondje door het park, er is een monument voor de gevallen soldaten in ,zowel de eerste ,tweede als Koreaanse oorlog en ook voor soldatendie na 1961 zijn gevallen tot nu toe. Ook is er een soort monument voor de pioniers vrouwen van Utah, die hebben daar een stenenhuisjegebouwd eind 19e eeuw. Net zoiets als in Bluff van de week we vervolgen onze weg, komen eerst nog weer in de Dixieforrest om vervolgens weer in het Grand-Staircase Escalante National Monument te belanden. Weer beide kanten witte rotsen bergen etc. We moeten slingerde omhoog, vanaf een uitkijkpunt zien we de weg die we gereden hebben. DSommige bergen hebben bovenaan een roze kleur, die je ook terug vindt in de Bryce canyon, dat is jiet zo vreemd want daar zijn we ook dichtbij. We bereiken de oostkant van de canyon daar is een bord met Moseycave,. Uiteraard wil ik weten wat dat inhoudt op een bord staat 0,4 Mile dus zo'n 600 meter nou dat is te doen. Ik pak beide camera's en loop naar de café, kom eerst langs een riviertje en moet wat bruggetjes over, het pad gaat wel steeds meer omhoog 

Ineens zie ik ook een bord waterval en ja hoor een stukje verder zie ik een best aardige waterval, dus ook ven wat foto's. Dan ga at het pad steil omhoog, maar het is volgens mensen die terugkomen niet ver meer dat is ook zo bij de café aangekomen valt die wel wat tegen, maar ja het is een  cave. Wat foto's gemaaktheid dan weer terug naar de auto en Kees, overigens is goed te zien in de omgeving dat we vlakbij iBryce Canyon zijn. We vervolgens onze weg, komen dan langs de toegangs weg naar de canyon..Eigenlijk is de cirkel van onze rondreis nu gesloten we zijn weer terug op de plaats war we 3 mei ook waren. We rijden door naar Panguitch en checken in ON ons motel een leuk klein motelletje met in het midden een grasveld met bomen en picknickbankjes, daar zit ik nu dit verhaal te typen. Al snel komt er een man naar ons toe, het is een Schot, hij verblijft hier al noodgedwongen 3 weken, is met vriendin met een vwcamper T3 oud model , hier beland omdat zijn moter het had begeven heeft hier in het dorp voor € 5000,een nieuwe er in laten zetten. Eigenlijk is hij aan het fietsen van San Francisco naar New York dwars door de USA, mhij fietst en zijn vriendin rijdt in de camper. Maar hij heeft paar weken terug een longembolie gehad en is nu al 3 weken hier ON te herstellen voor hij verder gaat. Of dat gaat lukken is de vraag, want hij koet de Rocky Mountains over en dat is erg zwaar. Hij doet het om geld in te zamelen voor artsen zonder grenzen.als hij weer kan fietsen gaat hij eerst naar Kansas, daar moeten ze over een maand met het vliegtuig naar Mexico om een week later terug te kunnen komen ivm visum,Je mag hier namelijk op een toeristenvisum maar 90 dagen blijven .dan nieuwe aanvragen in buitenland en terug komen. Hij gaat weg en komt even later terug om zijn fiets te laten zien een racefiets gemaakt in Schotland van 59 jaar oud, net zoals de man zelf. Het is een vintage racefiets maar wel om te wielrennen. Wij gaan zo hapje eten dan zet ik de foto's erop.Hier blijven we 3 nachten er is genoeg te doen in de omgeving.We zijn inmiddels terug van ons diner in the Smoke House, een leuke gelegenheid helaas geen camera mee.'s avonds hebben we nog een leuk gesprek met een paar gasten van het motel, ze werken in de buurt en wonen beide in Utah, elke dag op en eer naar huis is met die afstanden hier geen optie.