Mount Nebo en het Uinta Forest

Vanmorgen zaterdag 27 mei beetje uitgeslapen, was vannacht poosje wakker, ja soms heb je dat wel eens. Buiten in het zonnetje ons ontbijt opgegeten. We wilden de omgeving gaan verkennen, zagen op de kaart wel een weggetje, dat door de bergen voerde , maar wisten niet zeker of het geasfalteerd was.Tom Tom ingesteld en vertrokken rond uur of 10:30. Eerst nog even langs de supermarkt voor wat fruit, drinken en een lekker broodje voor onderweg. Het werden 2 appel gritters ,de dame die er ook een paar pakte zei dat ze heerlijk waren. 

We gingen stukje ri oosten over de HW 132 na enkele kilometers zagen we een camping, die helemaal vol stond , het is immers een lang weekend en mooi weer het zonnetje schijnt en de lucht is blauw, er staat wel een frisse wind. Dan zien we een een bord Scenic Byway MT Nebo Loop , de weg was geasfalteerd dus wij erin. We passeren een bord Uinta forest ,zulke borden hebben we op onze reis vaker gezien, meestal staat er onderaan Land of Many   uses ( land met geel mogelijkheden), dat slaat op de indianen, de oorspronkelijke bewoners immers van dit enorme grote continent , die de natuur voor vele doeleinden gebruikten, maar er ook heel zuinig op waren, want ze wisten dat dat voor hun van levensbelang was. 

Eerst was de weg nog vlak en zagen we aan beide kanten van de route tussen het groen diverse wild kampeerders, dat is daar toegestaan, gelijk hebben ze, meestal stonden er een paar bij elkaar. Op de achtergrond rees de berg op, met besneeuwde toppen, het is trouwens met zijn 11928 ft  de hoogste berg van hier tot aan Idaho ten noorden van Utah boven Salt Lake, deze berg maakt onderdeel uit van Wasatch range   Op een bordje zagen we dat het 6 Mile was naar Deveils Kitchen, we waren benieuwd wat dat zou zijn, hadden er wel een beetje een idee van. Na enkele kilometers kwamen we bij een bord Bear Canyon 3 Mile, daar ingereden en na 3 Mile konden we niet verder, er was een campground en daar begon de Bearcanyontrail, een lange wandelroute. Wel was er een creek, uiteraard genaamd de  Bearcreek. Er was een bruggetje over het snelstromende water mooi om even wat foto's te maken. We keerden terug naar de oorspronkelijke route en gingen vanaf dat moment steeds meer stijgen , we naderden ook steeds meer de besneeuwd bergen. Op zo'n 8000 ft was er een overlook, vandaar had je een prachtig uitzicht, niet alleen op de Nebo, maar ook op twee  besneeuwde bergketens in de verte. Nog een stukje hoger was er een parkeerplaats voor Devilsbridge, dat werd aangekondigd op het informatiebord als een mini Bryce Canyon.Er liag een geasfalteerd pad van zo'n 150 meter naar toe, er was een uitkijkpunt gemaakt met een hek. Inderdaad een stukje Bryce, rode rotsen vandaar de naam Devils  Kitchen. Toen ik terug kwam lopen was het ineens druk geworden op de parkeerplaats, er kwamen een stuk of 12 mensen het pad op gelopen, dus was net op tijd geweest. Helaas was deze parkeerplaats tevens ons eindpunt, want de weg was afgesloten, er lag nog  sneeuw op de pas over de berg, die   nu heel dichtbij was. Jammer want anders hadden we doorkomen rijden toto Payson , we zagen later op een informatiepunt, dat na de pas er nog meer overlooks waren. We keerden om en reden terug naar beneden. We beseften toen pas hoe hoog we eigenlijk waren geweest, de weg had net als op de heenweg vooral in het begin van de afdalingen veel bochten. Toen we weer helemaal beneden waren stopten we nog bij een grote parkeerplaats met toilet en informatie. Daar was ook een soort meertje de Salt creek kwam erin uit en aan het eind van het meertje was een soort dammetje met waterval, Bij het meertje zaten mensen te vissen, je kon als je geluk had forel vangen,maar er was te veel modder in het meertje, dus eigenlijk op de meeste plaatsen te ondiep. We kwamen weer uit bij de 132 en besloten nog een stuk linksaf te gaan, op de kaart had ik nog een klein weggetje ontdekt, dat voerde naar de plaats Wales. Jeugdliefde snappen, dat we daar wel even wilden gaan kijken. Het was een heel andere omgeving, aan beide kanten van de weg weilanden, met grazende koeien en en stallen voor de winter. De weg voerde erlangs ook door een paar kleine boeren gehuchtjes, we bereikten Wales ook al heel klein. We besloten om te keren en terug te rijden. Net buiten Wales stonden een paar longhorn koeien, die moesten natuurlijk op de foto. Nog voor ik bij het hek was, stonden ze er al voor, zij net zo nieuwsgierig naar mij,als ik naar hun. Ze poseerden gewillig .Bij het bord Marple canyon gingen we links af, na een Mile bereikten we een zandpad dat verder de bergen in liep. Dat maar niet gedaan. Daar hebben we onze appelgritter opgegeten, althans de helft want, hij was best groot en zoet en smaakte niet echt naar appel, meer naar kaneel en was erg zoet, maar wel heel lekker. We reden terug naar ons motel, daar nog een kopje koffie gezet. Aangezien ik nog wel een stuk wilde lopen ben ik de omgeving gaan verkennen.Je kunt in de kleinere stedeken dorpen van de USA niet makkelijk verdwalen want alle wegen lopen recht. Dus als je 4 straten ( blocks zoals ze dat hier noemen ) verder loopt en je gaat dan naar links een paar straten en dan weer 4 straten verderop weer naar links ben je weer waar je gestart bent.  Op mijn wandeling kwam ik toch wel een paar bijzondere dingen tegen.  Zo kwam ik uit bij het spoor, je kon vanaf de straat  heel gemakkelijk het spoor oplopen, er tegenover was ook een huis. Dan ben ik weer zo 'n oma die denkt, dat kunnen kinderen dus ook. Maar hoed het zal ze wel gezegd zijn van het spoor weg te blijven. Even verderop was een spoorwegovergang met bomen. Daar alweer zo iets bijzonders, de bomen gingen wel over de weg maar niet over het voetpad aan beide kanten, dus als er een trien aankwam kon je als het ware gewoon doorlopen. Het was overigens een enkel spoor we hoorden zowel gister aan het eind van de middag als vandaag een paar keer een trein, niet vaker. Nog iets vreemds , langs de huizen zijn trottoirs, als je daar op loopt houden ze ook ineens op, dan koet je het laatste stuk tot de hoek over het gras en langs de weg. Om dan vervolgens weer verder over  de stoep te gaan . Dat is niet alleen hier in Nephi zo, dat heb ik wel vaker gezien.  Bijna terug bij het motel vond ik dat er verdacht weinig auto's bij het Mexicaanse restaurant  waar we gister waren stonden, om eerlijk te zijn geen een.  Op een briefje aan de deur stond, dat ze wegens omstandigheden tot maandag gesloten waren, dat was pech voor ons. Nu moesten we een stuk verderop met de auto naar een Amerikaans restaurant. JC Mickelson genaamd . Daar hebben we best lekker gegeten, overigens, clamchowder een soort vissoep en lemon ( Citroen) kip met baked potato ( een in de schil gekookte aardappel, die je uitlepelt met zure room of boter) en boontjes . In het restaurant hadden ze een spoorbaan na gebouwd, die liep  door het hele restaurant er reed  een trein met goederenwagens overheen, best grappig en leuk gedaan .

Zo nog even de foto's erop en dan zal het zo langzamerhand wel bedtijd zijn.Morgen onze laatste etappe naar Salt Lake city, zo'n 140 km . Daar blijven we 2 nachten in hetzelfde motel. Nog even de stad daar in op maandag en dinsdag naar het vliegveld.