Zion National Park

Voor ik over vandaag vertel, moet ik nog even wat rechtzetten. Memorialday is niet de laatste zaterdag van mei, maar de laatste maandag, de meeste mensen hier hebben dus een lang weekend vrij za zo ma. We hoorden vandaag ook de betekenis van Panguitch, dat betekend Big Fish ( vandaar dat het restaurant waar we begin van de maand aten, toen we hier waren ook zo heet). De indianen hebben het zo genoemd, ze vingen hier ook vis, in het meer waar we gister waren.

25 mei,we worden voor ons doen laat wakker 8:45 uur, eigenlijk te laat , want het is een hele rit naar Zion, zo'n 110 km. We ontbijten buiten in het zonnetje , binnen is het koud, de airco geeft alleen koude lucht en geen warme en de kachel doet het niet. Geen probleem, de zo'n geeft warmte genoeg. Om 9:45 rijden we dan over de HW 89 naar het zuiden, we passeren voor de zoveelste keer deze reis Hatch( daar hebben we een vorige reis in motel geslapen ), hoe verder we naar Zion rijden des te meer we  gaan klimmen, we rijden tussen grone bergen door, dan weer gaan we dalende en komen door een paar dorpjes, de laatste voor de afslag is MT Carmel, genoemd naar de berg, die aan het begin van Zion ligt. Na zo'n 20 km en we komen bij het bord, ik wil graag een foto maken maar ben niet de enige, er staat een familie en die gaan met zijn alle op de foto, duurt even voor de fotograaf het voor elkaar heeft. Maar goed, ze willen van ons wel een foto maken , staan we ook eens een keer samen voor zo'n bord. We rijden door en passeren de toegangspoorten, pas en paspoort laten zien en    door. Inmiddels zien we de enorme bergen die het park zo typeren voor ons. Het is moeilijk om ze niet te zien, gigantisch wat een enorme bergen zijn dat. We klimmen langerzamerhand, gelukkig kunnen we hier en daar stoppen voor foto's, hoewel het erg druk is. Dan komen we bij de eerste tunnel, deze is heel kort misschien 100 meter. Een stuk verderop staan we ineens stil achter een rij auto's. Wat zou is er zijn iets gebeurd misschien, van de nadere kant komen geen auto's. Dan na enkele minuten komt er een hele rij auto van de andere kant, even later kunnen we verder en wat we intussen al dachten we komen weer door een tunnel, de lichten moeten aan en de zonnebril af staat op een bord. De tunnel is meer dan 2 km lang en gaat dwars door MT Carmel, in de tunnel zelf is geen licht, wel zijn er van die reflectie paaltjes, de weg is niet recht maar soms is er een flauwe bocht ook kunnen we soms naar buiten kijken door een soort lucht gaten. Dan zien we het eind , ik ben blij toe, want zo'n tunnel is niks voor mij, vooral niet aangezien deze tunnel pas dicht is geweest omdat er stukken rots van het plafond waren gevallen, dat nog tijdens ons verblijf in de VS. Als we uit de tunnel komen kunnen we al snel onze auto even parkeren voor wat foto's, je kunt de luchtgaten vanaf daar goed zien. En wat enorme berg is het zeg hoge steile rotswanden, het is lastig foto's maken want de zo'n staat er precies boven. Nog wat foto's van de bergen eromheen en we vervolgen onze weg, deze gaat via een aantal haarspeldbochten naar beneden. De bergen worden voor ons al hoger naarmate we dalen, onderweg nog wat fotomomenten, dan komen we langs het visitorcentrum, alles staat vol geen parkeerplaats te vinden, verderop ook alles vol op de Overflakkee parkeerplaats alles vol, je mag namelijk een deel van het park niet in met je eigen auto, maar moet gebruik maken van hop on hop of bussen. Maar probleem is de auto kwijt te raken. Het is intussen 13:00 uur we rijden het park uit, besluiten terug te keren om weer te zoekenen naar parkeerplek niks .we krijgen trek, er is een Subway, dus even een broodje tonijn. Je kan daar parkeren maar alleen als klant, je mag niet blijven staan. We rijden door de andere toegangspoort en verlaten het park,Dan komen we in Springdale van daar rijden ook de bussen, alleen daar is ook helemaal geen plaats om te parkeren.stuk door gereden , maar daar rijden de bussen niet meer. We keren om en rijden weer door het toegangspoortje , zelfde ritueel van pas etc. Nog steeds geen enkele plaats, Dan besluiten we terug te rijden de weg die we gekomen zijn, we zijn al eerder in het park geweest en konden toen wel met de bussen mee, dus ja heel erg is het niet. Maar ik vind het wel jammer en baal best wel. We rijden dezelfde weg terug, omdat door rijden betekend dat we zo' n 265 km moeten rijden voor we weer in Panguitch zijn. dat is te ver , maar terug rijden is geen straf, we zien nogmaals de enorme grote bergen en kunnen nu op meer plaatsen stoppen. Ook gaan we nog een keer door de tunnel, dat is minder, maar tweede keer vond ik het minder eng, dan weet je wat je te wachten staat. We rijden terug en stoppen onderweg bij een zgn Rockshop. Daar hebben ze stiekem rots , steen liggen in allerlei kleuren soorten en maten, die komen niet alleen uit de bergen uit de omgeving maar uit de hele wereld. We raken met de eigenaar in gesprek , hij verteld van een aantal stenen waar ze vandaan komen. We krijgen elk een kleine ronde steen van hem een soort knikker, ik een ronde en Kees een ovale, de ronde is female( vrouwelijk) de ovale male( mannelijk), ze zijn zwart, van buiten en van binnen zandkleurig, dat laat hij zien met een andere steen.De buitenkant is ijzer en de binnenkant zandsteen. Ze brengen geluk zegt de man. We kijken ook nog even binnen, daar zijn allerlei Kettingen en armbanden te koop bestaande uit kleine steen tjes, in allerlei kleuren . Elke kleur heeft een betekenis. Ik besluit er een te kopen met allerlei kleuren steentjes. Goed voor het algemeen welbevinden, dat is niet verkeerd en door de vele kleuren past hij bij veel kleding..Aan de overkant is nog een rockshop, dat verkopen ze ook ijs en koffie.Het is best warm weer vandaag dus een ijsje gaat er wel in, de kleinste poeh weer veel te groot. Er is in het kleine dorpje nog een Rockshop, op 150 meter zitten er dus 3, je snapt niet dat het uitvan. De man waar we een ijsje hebben gekocht , vraag twaalf we vandaan komen, dan zegt hij hebben jullie thuis het licht wel uitgedaan, want heel Nderland is hier. Dat hadden wij ook al ontdekt, er zijn in dit gebied enorm veel Hollanders op vakantie. Als we terugkomen in Panguitch hangt er een enorme donkere lucht boven de bergen, we lopen nog even door het stadje. Gaan de cowboycollectableswinkel in. Daar mogen we samen op de foto met paar cowboyhoeden en winchester geweer en colt, met paar cowboypoppen, de vrouw maakt met ons mobiel de foto's. Blijkt later dat er geen een foto op staat. We ontdekken het als de winkel al dicht is. Pech we gaan eten bij de plaatselijke Chinees .Als we terug komen bij het hotel zijn ze aan het BBqen, de Schot, zijn Hongaarse vriendin, de manager van het hotel ( een vrouw) , we worden uitgenodigd, helaas hebben we al gegeten

. Omdat de lucht steeds donkerder wordt en het enorm gaat waaien, komen ze vlak bij onze kamer in een soort doorgang zitten. Kees krijgt een biertje en ik zet ook ven een kop koffie. Er komt nog een kogelgat bij, we zitten gezellig met elkaar te praten.we merken wel dat het rechte Schot is, want hij heeft een enorme hekel aan de Engelsen. Geeft niet ieder zijn eigen mening.Het wordt intussen steeds kouder, we gaan allemaal naar onze eigen kamer. De moteldame heeft  ons toen we terugkwamen een electrische radiator gegeven, zodat we niet in de kou hoeven te zitten of ons morgen te douchen. Want de ochtenden hier zijn best koud. Morgen vertrekken we weer ri Nephi, Er staan al een aantal foto's op van vandaag morgen de rest en dan zet ik er ook bij wat het is en de juiste locatie. Ga nu slapen inmiddels 22:45 uur, bij jullie begint de dag, zal volgende week wel wennen zijn .